Bazen, daha net görebilmek için bütün karışıklığın üstünden bakmak gerekir. Bu cümleyi okuduğumda yıllardır gözlükle yaşayan ve uzağı göremeyen biri olarak, gerçekten öyle mi acaba? Diye düşündüm. Aslında durup düşününce, oldukça mantıklı olduğunu fark ettim.
Olayların, hayatın içindeyken duyguları çok yoğun yaşarız. Olaylar sona erdikten sonra da ben nasıl böyle bir durumu fark edemedim? diye kendi kendimize hayıflanır dururuz ya, işte orda unuttuğumuz bir şey vardır aslında. Netlik yakınlaştıkça kaybolur. Bir his ne kadar bizden ne kadar içimizdense, gerçeğini görmemizi o kadar engeller. Uzaklaşmak biraz ara vermek ruhumuza, kendimize yapacağımız en güzel şeylerden biridir.
Sonuca ulaşmanın yolunu açacaktır aslında. Çıkmaz yollardan kurtulmanın imkânsız olduğunu düşündüğümüz zamanlarda da hayata kısa molalar vermek, hediyelerin en güzelidir. Mola vermeye, ardından tekrar yola çıkmaya korktuğumuz için, o gücü kendimizde göremediğimiz için, belki de iki katı yüklerle o yola devam ederiz.
Halbuki o durup dinlenme ruhumuza, bedenimize o kadar iyi gelecektir ki; derin bir ooh deyip başladığımızdan fazla hevesle devam edebileceğimizi bile fark etmeyiz. Yüklerden kurtulmayı düşünmek, alışkanlıklara veda edip yenilerine yer açmak, büyüdükçe büyüyen bir uçurum olur içimizde. Korkularımız baskın çıkarsa eğer bize o molayı durup dinlenme zamanını asla verdirmeyecektir. Korkulardan baskılardan yüklerden sıyrılıp, en değerli olan kendine, benliğine bu armağanı çok görmemeli insan.
Daha yol uzunken, şimdiden yükler ağır gelmeye başlamışken, beklemeye gerek var mı? Yavaştan yenilenmek hayatın yeterince zor ve yıpratıcı olan bu anında, insanları kendine dert etmeden, gerekirse yolculuğun rotasını değiştirmek güzel olmaz mı?
Netliği zamanında yakalamak, geç kalmadan yolculuğun keyfine varmak için hala erken.
Buğday değirmenleri buğdayları öğütür zaman ise insanları. Zamanın seni öğütmesine izin verme. Seni hamur olarak usta ellerde şekillendiren hayata teşekkür et ve yoluna devam et….
